Polestar 2 is de eerste Zweedse auto die 1000 Miglia Green wint
De Mille Miglia, een kroonjuweel in de toch al met sterren bezaaide race-line-up van Italië, trekt al bijna een eeuw lang motorsportkampioenen aan. Beroemd om zijn afstand, schoonheid en bergpassen, plaatst deze 1.000 mijl lange race zowel de coureur als de auto niet alleen tegenover de klok, maar ook tegenover enkele van de meest uitdagende wegen die er zijn. Dus, wat gebeurt er als je een Polestar 2 inschrijft voor de volledig elektrische editie van de competitie?
Er bestaat een 60 mijl lange weg in Midden-Italië die voor de autoracerij ongeveer zo goed is als een weg maar zijn kan. Tussen Florence en Bologna vind je de nogal saai klinkende SP65 die, ondanks de weinig inspirerende naam, een paradijs voor bestuurders is. Vol met bochten en glooiende heuvels terwijl hij zich langzaam een weg baant door de Apennijnen, die de twee steden doorsnijden. Maar laat de dromerige beschrijving je niet misleiden: dit is tenslotte autoland. Het idyllische Toscaanse landschap van villa's en zonovergoten wijngaarden is nu eenmaal de geboortegrond van supercars, waar steigerende paarden en razende stieren — vers uit de naburige fabrieken in Modena en Sant'Agata Bolognese — nog steeds op hun stempel drukken op de slaperige zondagochtenden. Gedurende één week in juni is dit deel van Zuid-Europa het toneel van een van de grootste race-evenementen ter wereld: de Milie Miglia ("Duizend Mijl"). De race zelf is legendarisch en de geschiedenis ervan leest als een boek; over hoogvliegende aristocraten en nachtelijke schurkenstreken, over reputaties die snel werden gewonnen en even snel verloren — en over rivaliteiten die werden gesmeed op oude Italiaanse wegen. De Mille Miglia is voor altijd verbonden met racegrootheden als Tazio Nuvolari, Stirling Moss en Alfonso de Portago — de pioniers van de motorsport (deels playboy, deels waaghals) wiens nalatenschap net zo goed deel uitmaakt van de legendarische geschiedenis van Mile Miglia als van henzelf.
De Miglia Green
Natuurlijk zijn de zaken enigszins veranderd sinds Moss een gemiddelde snelheid van 159 km/u klokte tijdens zijn overwinning in 1955, een record (hij voltooide de race in iets meer dan 10 uur). Nu is het parcours, in plaats van een simpele "snelste auto over 1000 mijl wint"-type race, verdeeld in verschillende etappes die deelnemers testen met behulp van tijdcontroles en tijdritten. In essentie komt het nog steeds neer op snelheid, maar nu is het veel meer een gespreide race, in tegenstelling tot een krankzinnige lange sprint rond het Italiaanse platteland. Interessant genoeg is het ook een race die openstaat voor het publiek, met registratiekosten als enige obstakel voor deelname. Dit alles komt samen in een vrij uniek — en verrassend inclusief — vijfdaags festival van automotive excellence met zowel professionals als amateurs. Om met de veranderende tijden mee te gaan lanceerden de organisatoren van het evenement een "groene" editie van de race, genaamd 1000 Miglia Green . Het evenement is alleen toegankelijk voor elektrische voertuigen en omarmt de duurzamere kant van racen, maar de basisprincipes zijn nog steeds hetzelfde. Het is nog steeds 1.000 mijl. Het is nog steeds toegankelijk voor het publiek. En het wordt nog steeds extreem serieus genomen door de vrouwen en mannen die deelnemen. Maar ondanks de vertrouwdheid, bracht het evenement dit jaar ook een paar primeurs met zich mee.
P2 krijgt P1
Een Polestar 2 , bestuurd door het Italiaanse duo Mirco Magni en Alessandro Ferruta, hield een veld van zeven auto's achter zich en werd daarmee het eerste Zweedse automerk dat het evenement won. "Het was een opwindende ervaring. We hebben de hele race head-to-head geracet met de auto die als tweede eindigde en op het allerlaatste moment won," vertelt Mirco ons na de race. "Het was de leukste 1000 Miglia Green waaraan ik ooit heb meegedaan. Ik ben erg blij, want ik ben de eerste coureur die de 1000 Miglia Green twee keer heeft gewonnen en de Polestar 2 is de eerste Zweedse auto die de eerste plaats heeft behaald." De auto bleek ook uitermate geschikt voor langeafstandsraces, waarbij de efficiëntie van de nieuwe aandrijflijn een belangrijke rol speelde in het succes van de Polestar 2. "De Long range Single motor verraste me. Ik heb een gemiddeld verbruik van ongeveer 14 kWh/100 km behaald, waarbij ik meer dan 550 km heb gereden zonder op te laden. Dat was erg belangrijk in een lange race als de 1000 Miglia," legt Mirco uit. Naarmate het evenement blijft groeien, verwachten de raceorganisatoren in de komende jaren nog grotere deelnemersvelden. Maar Mirco blijft onverschrokken: "We hebben zoveel geweldige momenten gehad tijdens de race, maar wat mij het meest verraste, was hoe enthousiast de Italiaanse fans waren over mijn Polestar. Ik heb de race van dit jaar net afgerond, maar ik kan niet wachten om volgend jaar weer te racen." Forza, Polestar!
